„Sorry, maar dit heeft niks met voetbal te maken.” Die zin van vader David bleef bij mij hangen. Zijn dochter Lilou van zes jaar oud mocht niet langer voetballen bij Loenhout SK omdat hij geen biertjes wilde tappen. Op de parkeerplaats kreeg hij de envelop met de contributie terug. Een kind in tranen, een vader verward, een club die zegt: we verwachten van iedereen hetzelfde.

Voor wie denkt dat dit een Vlaams incident is: vergis je niet. Ook in Nederland lopen we tegen precies dit probleem aan. Clubs die draaien op vrijwilligers, maar ouders die niet altijd tijd, energie of zin hebben om bardiensten te draaien, loten te verkopen of velden te kalken.

Het systeem wankelt.

Want ja, een vereniging is geen kinderopvang. Trainers, scheidsrechters, bestuursleden, allemaal vrijwilligers. Zonder hen geen club. Maar er is een verschil tussen samen de schouders eronder zetten en met de harde hand afdwingen dat iedereen achter de bar moet staan. Vrijwilligerswerk dat verplicht wordt, is geen vrijwilligerswerk meer, maar dwangarbeid met een glimlach.

En wie betaalt de prijs? Juist. De kinderen.

Lilou wil gewoon voetballen. Net als duizenden Nederlandse kinderen die met fonkelende ogen hun eerste voetbalschoenen aantrekken. Maar in veel dorpen en steden hoor ik dezelfde geluiden: ouders die afhaken omdat ze geen tijd hebben voor bardiensten, clubs die steigeren omdat het geld ergens vandaan moet komen, spanningen die steeds vaker leiden tot ruzies en leden die vertrekken.

De vraag is dus niet of er vrijwilligers nodig zijn, natuurlijk wel. De vraag is: hoe organiseer je dat eerlijk, transparant en zonder kinderen de dupe te laten worden?

Waarom geen duidelijke keuze bij inschrijving: of vrijwilligerstaken óf een hoger contributiebedrag? Waarom niet beter luisteren naar ouders die, zoals in dit geval, persoonlijke redenen hebben om geen alcohol te schenken? Waarom niet zoeken naar alternatieve taken, afwassen, fluiten, social media, in plaats van rigide vasthouden aan de tapkraan?

Een greep uit de reacties onder het artikel

• SJ Wijnands: „Verenigingen draaien op vrijwilligers. Het is geen kinderopvang. Maar wel vooraf melden en niet te star regelen. In overleg kan veel!”
• Joep Carton: „Fijn over de rug van een klein kind!! Bedankt he.”
• Brian van Meel: „Vrijwillig is het niet, dwang is het. Je betaalt contributie, dat is genoeg. Het gaat er toch om je kind te zien sporten, niet om te zuipen in de kantine.”
• Margaretha IJsendijk: „Belachelijk. Vrijwillig is vrijwillig. Een kind uit de club zetten om dit soort redenen? Shame on you.”

Het laat zien hoe verdeeld de meningen zijn. Tussen begrip voor de club en woede over het kind dat buitenspel wordt gezet.

Misschien is dat wel het probleem waar Nederlandse verenigingen de komende jaren tegenaan lopen: de balans vinden tussen betaalbare contributie en eerlijke inzet van vrijwilligers. Want zolang we dat niet oplossen, zullen steeds meer Lilou’s aan de zijlijn blijven staan. En zeg nou eerlijk: wie wordt daar beter van?