Jeugdtrainer word je niet van de ene op de andere dag. Het is een reis vol leermomenten, groei en mensen die je op het juiste moment verder helpen. Mijn verhaal begon toen ik veertien was, bij AFC.

Van speler naar trainer

Ik was net uit de selectie gevallen en stond bij de training van mijn broertje te kijken. Zijn trainer, Kees Koedood, vroeg of ik het leuk zou vinden om hem het volgende seizoen te assisteren bij de O10-selectie. Dat leek me wel wat.

We gingen samen aan de slag met de O10-1 en O10-2. Hij coachte de O10-1 en ik de O10-2, samen met een ervaren elftalleider. In de drie seizoenen die volgden kreeg ik elk jaar meer taken en verantwoordelijkheden.

“Kees heeft me echt het trainersvak ingetrokken, en daar ben ik hem nog steeds enorm dankbaar voor.”

Na drie jaar ging ik zelfstandig verder bij AFC en volgde ik de pupillentrainerscursus van de KNVB. In die periode trainde ik teams van O9 tot en met O11. Tijdens mijn examenjaar besloot ik even geen hoofdtrainer te zijn en werd ik assistent bij de O12 van Lars Volkersma. Dat was mijn eerste ervaring met 11-tegen-11 voetbal, en dat smaakte naar meer.

De stap naar zelfstandigheid

We hadden een sterke lichting en een geweldig seizoen, met spelers die zelfs de stap naar een BVO maakten. Dat motiveerde mij om ooit ook op dat niveau hoofdtrainer te worden.
Dankzij Benno Nihom kreeg ik de kans om verschillende leeftijden te trainen en hogere teams te coachen.

Hij leerde me vooral om geduldig te zijn en de juiste stappen te zetten in mijn ontwikkeling. Tijdens mijn studie Sportkunde aan de Hogeschool van Amsterdam haalde ik mijn UEFA C-diploma, onder begeleiding van Albert van der Dussen, iemand die later opnieuw belangrijk zou worden in mijn loopbaan.

Meer verantwoordelijkheid en verbreding

Na het behalen van mijn UEFA C werd ik niet alleen trainer, maar ook onderbouwcoördinator bij AFC. Een mooie nieuwe stap. Ik was niet langer alleen bezig met de ontwikkeling van spelers, maar ook met het begeleiden van trainers, het samenstellen van selecties en het bewaken van de opleidingslijn van O8 tot O11.

Ik vond het geweldig om breder te leren denken: niet over één team, maar over een hele opleiding. Hoe bouw je van onderaf aan een leerlijn die logisch en uitdagend is? Hoe zorg je dat trainers daarin meegroeien?

“De visie van AZ, met focus op details, gedrag en leervermogen, heeft mij gevormd als trainer.”

In deze periode kreeg ik ook de kans om te werken bij de AZ Voetbalschool in de regio. Vanuit daar stroomde ik door als assistent bij AZ O13 onder Sander Veraart en AZ O14 onder Bas van Baar. Van beiden heb ik ontzettend veel geleerd, van kleine positiespellen tot grote partijvormen, maar ook over werken in een topsportklimaat waar de lat elke dag hoog ligt.

Terug naar de basis bij AFC

Na mijn periode bij AZ keerde ik terug als hoofdtrainer van AFC O13. Een mooie uitdaging waarin ik nauw samenwerkte met Xander Kristel en Donovan van Dam. Zij bevroegen me kritisch over mijn keuzes, mijn manier van werken en mijn coaching.

“Die seizoenen hebben mij als trainer echt volwassen gemaakt – zowel op als buiten het veld.”

De stap naar ADO Den Haag

Rond de winterstop van mijn tweede seizoen bij AFC O13 werd ik benaderd door ADO Den Haag. Via Albert van der Dussen, inmiddels academie directeur, kreeg ik de kans om hoofdtrainer te worden binnen een betaald voetbalorganisatie.

Ik begon bij de O11, maar na acht weken werd ik doorgeschoven naar de O13. De eerste twee seizoenen trainde ik de O13 in divisie 1, een grote stap, met meer trainingsmomenten, meer intensiteit en een hoger niveau.

“Gerard van Ruitenburg leerde me veel over talentherkenning: waar kijk je naar bij jonge spelers? Wat zegt gedrag over potentie?”

Daarnaast daagde Albert van der Dussen me uit om mijn trainingen, coaching en speelwijze verder te verfijnen en beter te laten aansluiten bij de spelintenties van ADO Den Haag.

Waar ik nu sta

Momenteel ben ik hoofdtrainer van ADO Den Haag O15 (divisie 1) én onderbouwcoördinator binnen de jeugdopleiding. In die combinatie kan ik zowel op als buiten het veld bezig zijn met ontwikkeling, van spelers, trainers én de opleiding als geheel.

Ik werk intensief samen met collega’s als Mike Spin en Scott Luijten. Mike is mijn collega-coördinator en een belangrijke sparringpartner op voetbalinhoud en organisatie. Scott was vorig seizoen mijn assistent bij de O15 en is nu O13-trainer.

“Zulke samenwerkingen houden je scherp en inspireren me om te blijven leren.”

Wat jeugdtrainerschap voor mij betekent

Wat dit vak bijzonder maakt, is dat je dagelijks bezig bent met groei. Je ziet spelers zich ontwikkelen, niet alleen als voetballer, maar ook als mens. Je leert ze omgaan met succes en teleurstelling, met samenwerken en verantwoordelijkheid nemen.

“Soms zie je een speler letterlijk opbloeien omdat hij vertrouwen krijgt of beter begrijpt wat er van hem gevraagd wordt. Dat is voor mij de essentie van jeugdopleiding.”

Daarnaast is het een vak waarin je nooit uitgeleerd bent. Ik heb inmiddels UEFA C, UEFA B en VC4 Jeugd (UEFA A) behaald, maar leer nog elke dag van collega’s, spelers en wedstrijden.

Dankbaarheid en ambitie

Als ik terugkijk op de weg die ik tot nu toe heb afgelegd, ben ik vooral dankbaar. Voor de mensen die me kansen hebben gegeven, de spelers met wie ik heb mogen werken en alle lessen die ik heb geleerd.

Mijn ambitie is om mezelf te blijven ontwikkelen als coach en opleider. Ik wil blijven bijdragen aan een opleidingsklimaat waarin spelers, trainers en stafleden elke dag kunnen groeien.

“Zolang ik dat mag doen, sta ik elke dag met plezier op het veld.”

De uiteindelijke droom?

Eindigen bij een club in de Premier League.